Bu kadar mı canının kıymeti yok? Bu kadar mı yok sayıyorsun kendini de heba ediyorsun ?
Bıkmadın mı zımparalamaktan o derilerini? Yorulmadın mı hep dik durmaya çalışmaktan? Nedir kavgan kendinle? Neyi kabul edemiyorsun? Farkında değilsin di mi? sende hepimiz gibi sevdiklerimizin hayatında vazgeçilmez olmak istiyoruz…
Sevdiklerin… kim onlar? Eşin, dostun, evladın, annen, baban, belki konu komşu?
Ne istiyorsun? Gelsinler sarsınlar sarmalasınlar mı? Herhangi bir davranışına karşılık değil üstelik her halinle…Olduğun gibi… ağladığında da kızdığında da…
Peki sen herkese sunduğun bu ilgininin ne kadarını kendine veriyorsun? Kendine vermediğin şeyi başkasından beklemek nasıl olacak?
Çok yorulduğunda dur bi mola vereyim diyor musun? Yoksa benim gibi dur şu da bitsin öyle oturayım mı diyorsun?
Peki hayat onun, bunun şunun bitmesini bekliyor mu sana o keyif kahvesini vereceği zaman? Ya içersin ya soğutursun.. Buz olur, tadı kaçar, keyfi kaçar.
Kaç tane böyle kahve soğuttun? Düşündün mü?
Sen kendinin hangi keyiflerini kaçırıyorsun söylesene? Hastayken ayağını uzatıp dinleniyor musun? Yoksa dinlenmek için illaki öğürüp böğürecek kadar helak mı etmesi gerekiyor hayatın seni?
Bi dön bak kendine, n’olur? Bir dur…En çok kendini yakalaman lazımken neden en çok kendini kaybetmekte bu ısrarın?
Bırak artık savaşı…Sulh et…
Bak ne demiş güzel ATAM… “Yurtta sulh cihanda sulh”…
Sen kendi yurdunla barış önce…Önce sen barış ki diğerleri senin barış kutlamalarının havai fişeklerini görsün…Sen barışınca balonlar uçacak, renkler coşacak.. Ve çok önem verdiklerin, uğruna hayatını heba ettiklerin o zaman dönüp bakacaklar ne oluyor diye…
Çünkü onların hepsi sana seni hatırlatmaya geldi bu dünyaya.. Bir şekilde, hepsi kendi şeklinde sana hey dur bi kendi hayatına bak demeye çalışıyor. Sen döndüğünde onlar da sana dönecek… Biliyorsun aslında ama kabul etmiyorsun…
Zamanı geldi artık hadi kalk kutlamalara başlayalım… Doğum gününün hakkını ver…
Kelimeperisi 